Christel's blog
31 Dec. '13. Scenario
Nu ik op het eind van 2013 sta besef ik me dat het afgelopen jaar het meest veelbewogen jaar is geweest in mijn leven. Dat een jaar meer dan ooit zijn invloed heeft gehad op mij en mijn leven. Ik schijn namelijk niet alleen ongeneeslijk ziek en hoogbegaafd te zijn, ik schijn ook een manipuleerster, bedriegster, leugenaarster, fantasist te zijn maar bovenal gek. Niet normaal. Onuitgesproken niet normaal, gek. Alle afgelopen 15 jaar hebben zich alleen maar in mijn hoofd afgespeeld. Niet om mij heen, niet naast me, niet achter me, niet voor me, gewoon helemaal niet dus eigenlijk. En dus op 12 September 2013, een dag nadat 12 jaar geleden, 2 vliegtuigen het WTC en de Twin Towers invielen, vielen ze bij mij met een kapstok (van mijn overleden oma) mijn deur in. Mijn huis. Mijn officiele huis. En voordeur. Geen as viel neer, (wel glas), maar vooral mijn hele leventje werd ondergesneeuwd, en die dag viel het doek voor mij. Het spreekwoordelijke doek. Al dachten en denken velen het doek letterlijk te nemen. Mijn leven 1 groot toneelstuk. Ik werd opgenomen, het GGZ had een bedje voor mij vrij, en het werd tijd voor de waarheid. Mijn doek moest gaan vallen, de show was over. Jammer, want het was dan wel een prachtige show. Die van mij. Zo ongeloofwaardig dat het wel waar moe(s)t zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
****************************************
Don't allow yourself to wake up with yesterday's issues.
Troubling your mind.
8 Jan. '14. Take one
Hiermee begon mijn jaar. 2014. Een stuk uit mijn gedicht wat ik voor velen die belangrijk in mijn leven zijn en waren heb geschreven. Een gedicht van 8 kantjes. Een gedicht aan degenen waar ik mijn leven het grootste deel van mijn leven mee heb gedeeld. Degenen die ik veel pijn heb gedaan het afgelopen jaar. Maar ook aan degenen die mij heel veel pijn hebben gedaan. Een deel van mijn verhaal hoe alles echt is gegaan en gelopen het hele afgelopen jaar. Vanaf het moment dat de grond onder mijn voeten verdween wanneer ik te horen kreeg dat mijn moeder na 28 jaar lang gevochten te hebben voor en met een ongeneeslijk zieke dochter, zelf ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Een intensieve tijd waarin overleven centraal stond. En overleven deed ik. Vanaf dat ene moment dat de wereld stil stond. En eigenlijk had hij stil moeten blijven staan, maar hij ging door. Daar zorgde ik voor. En dus was daar voor mij geen moment dat ik echt even stil stond bij wat we te horen hadden gekregen. Ik deed wat ik altijd al deed. Doorgaan. Overleven. En dat ging steeds makkelijker en makkelijker. Gevoelens sloot ik af. Uiteindelijk gebeurde dit vanzelf. En voelde ik ook niet meer. Huilen deed ik ook niet meer. Dat ging ook niet, want daar was geen tijd voor. Huilen betekende stil staan. En dat kon niet. Dat mocht niet. Want dan was ik alles toen al kwijtgeraakt. Dan was ik zwak geweest. En had ik toegegeven aan een wereld die zo fucking oneerlijk was. Dan had ik er voor niemand meer kunnen zijn, want dan had ik er nog niet eens meer voor mezelf kunnen zijn. En dus sloot ik emoties af. Dat betekende niet dat niets me raakte. Want dat deed het des te meer. Mijn schild toen hield niet alles buiten. Maar wanneer ik het mooiste nieuws van mijn leven kreeg, ik bleek zwanger te zijn, leek ook dat niet binnen te komen zoals het zou hebben gemoeten. Ik weet nog dat mijn vriendinnen, mijn liefde mij met tranen omhelsden, en dat ik alleen maar heel rationeel aan de telefoon bleef vragen; Oh dus de verdere bloeduitslagen waren goed. Wat fijn! Ik had totaal geen benul en besef van wat er zich afspeelde. Niet alleen om mij heen, maar ook niet in me. Ook dat moment had mijn wereld even stil moeten staan. Maar dan positief. Intens moeten genieten van een moment waarvan ik dacht dat deze nooit zou gaan komen. Een wonder. Maar wonderen bestaan niet. Of bestonden niet. Niet meer. Niet meer voor mij. Want ook hierin liet het leven later zien dat wonderen ook weer van je afgepakt kunnen worden, dat wonder, wat mij zoveel liefde en daardoor ook intens verdriet heeft gekost, waar ik van binnen zo hard om heb gehuild, om heb geschreeuwd, dat wondertje dat maakte mij dat ik me helemaal opsloot. In mezelf. Nog meer overleven dan ooit. Niet stil staan. Doorgaan. En toen was het te laat. Mijn oorlog was eigenlijk verloren. Ik had het overleefd, maar ik zou nooit meer hetzelfde zijn.
Ik ga 2014 in met een schoon geweer. En ik zal het gebruiken wanneer het nodig is. Met man en macht zal ik blijven vechten. Maar ik zal eerst weer sterk in mijn soldatenschoenen moeten staan. Ik heb een wondertje, een engeltje wat ik met me meedraag, en het word tijd om ook haar toe te gaan laten. Doordat de regie over werd genomen verdween ook zij uit mijn beeld. Nog nooit is iets moeilijker geweest dan dat. Ik voel me daar nu nog schuldig om. Maar ik heb haar terug. Gevonden. En zij is mij het meest dierbaar. En ik heb haar gedragen en ik zal haar met me mee blijven dragen. Zij zal ervoor zorgen dat ik een gevecht lever, een eerlijk gevecht voor mijzelf, niet meer voor anderen. Zij zal ervoor zorgen dat ik mens blijf en mag blijven voelen. Dat ik mag en kan huilen. Dat emoties er zijn om toe te laten. Zij zal er zijn als ik de strijd wil opgeven. Zij zal er zijn om mij te helpen herinneren dat ik al zoveel heb bereikt. Zij zal er zijn wanneer ik wel op zal moeten geven. En dan zal zij mij helpen. Zij is mijn realiteit. Mijn regie. Ik zal nooit meer doorgaan alsof zij nooit bestaan heeft. Ik zal vaker stilstaan. En zij zal er ook weer zijn als ik weer doorga.
(einde blogbericht)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
20 Januari
Take 2
''Voel je je alleen? Ben je ongelukkig?''
Vragen die mijn lieve mama mij vanmiddag stelde. Nu ben ik daar over na aan het denken. Op dat moment antwoordde ik; Weet ik niet. Maar ik weet het wel. Ik weet de antwoorden heel goed. Antwoorden die hetzelfde zijn. Antwoorden die klinken als een JA. JA ik voel me alleen en JA ik ben ongelukkig. En eigenlijk is dat heel dubbel. Ik heb een rijk sociaal leven, vriendinnen, een lief hondje, fijne, behulpzame mama en stiefpapa die alles voor mij doen. Veel mensen. Mensen die aan me denken, die weten wanneer het niet goed gaat. Ik sta niet alleen. Maar zo voel ik me wel. Ik kan niet vrij zijn. Ik kan niet de dingen doen die mij gelukkig maken. Ik kan niet zingen want dat valt niet te betalen. Schrijven gaat ook niet makkelijk meer want mijn laptop is ook een gevecht elke dag om deze fatsoenlijk aan de praat te krijgen en geld voor een nieuwe heb ik niet. Ik kan niet meer naar musicals want ook dat geld heb ik niet, en mijn leventje wat totaal in het teken stond daar van is ook weg. Eveneen showtje pakken omdat ik uitgenodigd ben, of omdat mijn liefde avond in en avond uit er staat, is ook verleden tijd. Ik ben veel kwijt. Veel verloren. Veel van me afgenomen. En eerder zei ik dat ik niet kwaad was, maar dat ben ik wel. Ik voel iets wat ik nooit eerder gevoeld heb. Waarvan ik niet eens wist dat ik bereid was om dit gevoel te voelen. Dat dat in me zat. In mij. Altijd een warm hart naar iedereen, ook vaak onterecht. Maar dat andere nooit gevoeld.
Haat.
En dat zit in me nu. Heel veel haat. Haat door houden van. Wanneer mijn moeder nu heel normaal naar een verjaardag is, is dit voor mij een zoveelst gebroken stukje in mijn hart. Waarom? Wel nu..
Mijn leven is nooit echt helemaal gezien. Daar stonden mensen ook niet open genoeg voor. Al zullen ze zeggen van wel. Talloze uitnodigingen die werden gedaan, maar nooit geaccepteerd werden. En om dan te gaan oordelen vind ik wel het laagste van het laagste. Hoe kun je weten dat iets niet is ,als je het niet met eigen ogen gezien hebt. Ik en mijn toenmalige liefde deden er alles aan om mensen ons te laten zien, om een kijkje te nemen in ons en mijn leven. Uitnodigingen voor het theater werden afgedaan, een kopje koffie bij ons thuis in Amsterdam net zo. En dan 2 jaar naderhand word er dus beoordeelt op wat niemand inderdaad ooit heb gezien. Maar die keuze lag daarvoor bij hun, niet bij ons. En een belletje op 1 januari 2013 was voor mijn liefde de doorslag om geen voet meer in Beek en Donk te zetten en als ie dat wel deed dan zaten daar consequenties aan vast. Mijn driftkikkertje ontwaakte. En had ie maar meer ontwaakt. Had ie het maar op stelten gezet daar. Eh hier. Dat belletje op Nieuwjaarsdag was het begin van het einde. Het einde van mij en mijn grote liefde. Eigenlijk was dat al de dag dat mijn stiefpapa in coma raakte en mama ongeeslijk ziek bleek te zijn. Toen raakte mijn lief mij al kwijt. Hij die door omstandigheden niet er kon zijn zoals wij wilden, werd daar even later flink op afgerekend. Nieuwjaarsdag 2013. En hoezeer ik ook voor hem en ons wilde gaan, het ging me niet in de koude kleren zitten wat er allemaal werd gezegd die avond en daarna nog veel meer. De vriend van mijn zusje die al die tijd weg was gekeken en waar veel over werd gezegd was in 1 keer de goede peer. Hij kon er amelijk wel bijna elke dag met mijn zusje zijn. Daar bij mijn stiefpapa in coma en mijn zieke mam. Kon ook niet anders, ze had er anders ook nooit kunnen zijn. Dat iemand zijn libido vooral zocht bij mij dat werd ook even vergeten. En dat ik wel degelijk om hulp heb gevraagd uiteindelijk ook, weten ook maar weinig. Dat ik daarvoor aanbelde bij iemand, waarbij het maar goed was dat dit niet letterlijk was want anders had ik door haar vriendje voor een gesloten deur gestaan, weten velen ook niet.
Je moet je voorstellen dat je als iemand word gezien, die je niet bent. Dat je er ook naar behandeld word. Als een moord die je niet hebt gepleegd, maar mensen luisteren naar diegenen die zeggen dat je dat wel hebt gedaan en dat dus ook geloven. Waar je eigenlijk heel hard tegen zou willen schreeuwen dat het niet zo is, dat het niet waar is, en dat ze bij wijze van, bij de politie ook het echte verhaal kennen en weten dat je niet schuldig bent. Zo verloopt nu mijn leven. Ik heb geen moord begaan (al lijkt het af en toe wel zo), er is alleen in mijn koppie even het licht uitgegaan. Ik ben de weg kwijtgeraakt, daarmee mezelf. En daarmee nog meer. De mensen die ik zo lief had, en zij mij. Ik ben de liefde kwijtgeraakt. Ik ben mensen kwijtgeraakt die samen met mij al eerder van de daken probeerde te schreeuwen dat wat er werd gezegd allemaal niet waar was. Maar dat dat licht even uit is gegaan bij mij, dat ik de weg kwijtraakte, dat komt mede door veel diezelfde mensen die nu er voor hebben gezorgd dat ik in mijn eigen dorp nauwelijks nog word aangekeken, dat ik word genegeerd bij het boodschappen doen, dat zelfs mijn eigen vader en vriendin van mijn oom mij voorbij loopt. In de bus duiken mensen waar ik eerst altijd langs kroop, of zij bij mij voor een praatje, nu in hun telefoon of kijken weg als ik de bus in stap. Op zon moment wil ik het liefste schreeuwen dat niet ik in een leugen en leugens heb geleefd maar dat diegenen waardoor hun zo doen tegen mij, daar nu in leven. Volgens hen met hun bij elkaar geraapte en verzonnen waarheid, leef ik al jaren niet het leven wat ik zei te leven. Ik zou er al die tijd alleen voor hebben gestaan. Ik zou geen vrienden hebben. Geen relaties. En zelfs de intiemste dingen zouden niet echt zijn geweest. Dan kom je terecht ergens waar ze alles na gaan checken. Het is geen leugendetector zoals bij de politie zou zijn geweest, als ik verdachte zou zijn geweest, maar wed maar dat ze bijna alle details in mijn leven hebben nagetrokken. Tot hele pijnlijke details die veel te ver gingen. (de dood van een mede cfer en vriend bijvoorbeeld) Schaamteloos kun je het noemen maar.. geen één balkje op een detector die zou hebben afgeweken. Ze stuitten op een leven wat wel inderdaad erg ingewikkeld viel te noemen. Voor buitenstaanders. Maar over privacy gesproken, ik ga niet aan de grote klok hangen hoe ik mijn relatie leef en beleef, als daar dingen inzitten die voor ons zelf mogen worden gehouden. Iets waar mijn psychiater na zijn research ook zijn woorden in meegaf bij mijn ontslag;
''Je hoeft niet alles te vertellen. En ook je ouders hoeven echt niet alles te weten. Mensen lullen toch wel. Leef jij nou maar je leven.''
Ik blijk en bleek toch de persoon te zijn die vele mensen gelukkig ook nog kennen. Puur. Oprecht. En eerlijk. Open ook. Dit werd mij vele malen voor mijn opname meegegeven. Maar langzamerhand ging ik daar niet meer in geloven. Moet je nagaan als mensen je iets inprinten na hun beleving en hun waarheid toe, dan ga je daar uiteindelijk in geloven. Vooral als je heel erg zwak bent. En zelf even niet meer weet hoe of wat en wie je bent en waar de wereld voor staat waar je in leeft. Als je door een identiteitscrisis gaat. (psychiatrale woorden) Dan ga je al gauw denken.. het zal wel. En hang je aan de telefoon met je beste vriendin en vertel je haar; ''Sorry maar ze zeggen dat jij niet jij bent.'' En vervolgens negeer je elk berichtje en telefoontje en ga je er naar leven dat ze ook echt niet in je leven is. En dat doe je met veel. Als dan blijkt dat mensen zo met je hoofd en gevoel spelen en dat jijzelf het wel altijd goed heb gehad. Dat je niet gek blijkt. En dat je echt zoveel had bereikt en het zo mooi voor elkaar had. Dat de verzinsels van anderen je nu de gevolgen gaan geven, dat maakt het allemaal nog zoveel oneerlijker. Vandaan nu ook het echte besef van alles. Ik ben gaan leven met mijn leven achter me latend. Maar dat leven komt nu weer omhoog. En daarbij het allermooiste ooit mogen beleven, maar ook meteen het allerpijnlijkste. Ik heb geleefd alsof het niet zo was. Het was ook zoveel meer makkelijker geweest als het echt allemaal niet zo zou zijn. Dat het een leven was niet geleefd. Dan had ik ook haar nooit verloren. Mijn mooiste bezit. Nog niet geboren, toen al. Maar het is zo. En de herinnering komt steeds weer meer omhoog.
''Hoe kom je toch zo in de schulden. Waarom heb je het zover laten komen?''
Vraagt mam me constant. Ik geef geen antwoord. Maar ik heb het wel. Ik wil het zo graag zeggen ook. Maar °ik hoef dat niet te zeggen. Want dat is een deel van het leven wat voor hen, voor velen niet bestaat. Waar niet over gepraat word. Waar ik niks meer over kwijt kan. Niet normaal die fantasieen van jou. Zei iemand. Mijn werk in mijn huisje vorig jaar waar ik bezig was met opruimen voor de verhuizing, werd vorige week nog in twijfel getrokken. En ik kan er niet meer tegen ingaan. Ik heb die puf niet meer. Zelfs na het schrijven en laten lezen van mijn gedicht, waar antwoorden instonden op vragen, is daar voor hen nog steeds een Chris die nooit is geweest maar die anderen maken. Het verdriet van het verlies van een klein meisje. Het verliezen van de liefde, het missen van mijn thuis en ieder daarin. Er word niet over gepraat omdat het er niet zou zijn, maar daar integendeel word gepraat over dat wát er écht niet is en nooit is geweest ook. Ik wilde met Nieuwjaar mijn hart aan iedereen laten spreken. Dit heb ik niet gemogen omdat het niet goed voor mij zou zijn. Maar ik heb al zoveel verloren. Velen van hen waar ik de brief en gedicht voor had geschreven heb ik al verloren. Een vriendin van me zei; ''Het is toch het wel voor jouw eigen bestwil en niet voor die van hen.'' Ik weet het niet. Misschien dat laatste. Want vandaag word daar een verjaardag gevierd door degenen die mij niet alleen mezelf hebben afgenomen. Die alles hebben afgenomen. Die mij kapot hebben gemaakt. En heel gewoon word daar nu die verjaardag gevierd. Het leven van ieder van hen gaat gewoon door. De grootste leugenaars kunnen door met hun leven. En ik, die door hun het leven leid wat ik zo anders had kunnen leven, die zit thuis. En het maakt me kapot. Steeds meer en meer.
En de haat word groter. En groter.
En ik voel nu dat haat kan aanzetten tot dingen doen.
Ik kan me nu heel goed voorstellen wat mensen aanstoot om dingen te doen.
Alleen zou ik nooit het leven van iemand anders kunnen nemen.
Ik zou voor mezelf kiezen. Voor de eerste keer in mijn leven.
Zou ik voor mezelf kiezen.
XOXO
Chris
Maak jouw eigen website met JouwWeb