Moed

Hey, hey jij daar, zie je mij?

Ik kijk je net aan, in die glazen plaat boven de wasbak of misschien die in je kamer. Ik kan de ruimte even niet zo goed thuisbrengen want je staat voor mij. Nee, je moet niet een stapje opzij doen nu zodat ik kan zien waar we zijn want ik wil jou juist zien! Jou! 

Maar kijk eens goed naar mij voor ik naar jou ga kijken. Je hoeft niet bang te zijn voor mij, vertrouw mij nu maar gewoon. Ik zie een heel mooi persoon voor mij staan, kijk nu toch eens die mooie haren en die super mooie ogen! Och, en kijk eens hoe leuk die mooie haren dan ook nog eens zitten, en ik zie ook perfecte wenkbrauwen, heel erg mooi. Ow, en nu zie ik het: die mooie neus die je gezicht precies in zijn geheel brengt. 

Wacht even mooi persoon wie ik nu zie...Ik zie iets dat ik niet wil zien! Nee, niet schrikken je bent mooi hoor en er is niks mis met jou. Maar er klopt iets niet...Ik weet het al hoor! Wil je misschien even je mondhoeken krullen en je tanden een beetje laten zien? Kijk, wat een mooi gebit heb je, oh jee en kijk die geweldige lach nu eens! Dat is wat ik wil zien. Nu ben je gewoon bijna perfect. Wil je niet ook even wat rechter staan? 'Lipjes getuit en borstjes vooruit' zei mijn beste vriendin altijd. Kijk, en nu...Nu ben je perfect. 

Maar hey jij daar, zal je niet ook naar mij nog kijken? Ik ben eigenlijk precies het zelfde als jou zo ongeveer. Vindt je mij niet net een kunstwerk? Ik bedoel, dúh, ik ben geweldig! Je zal mij toch niet te min vinden? Ben ik zo positief over jou geweest en dan moet je niet negatief over mij gaan denken. Als je nu even die getuitte lippen naar de mijne wilt brengen dan krijg je zo een leuke afdruk op die gekke glazen plaat en vooral als je lippenstift op had! Ja, kijk nu zijn we allebei een echt kunstwerk. En ja, van kunst mag je denken wat je wilt want daarvoor is er kunst. Maar vergeet niet dat er nog geen kunstenaar is geweest die al zijn werk zó vreselijk lelijk vond dat die alles weg gegooid heeft! Thans; ik heb het nooit gezien, jij wel dan? 

Ja lieve jij in die glazen plaat die eigenlijk een spiegel is. Hebben we alles? Zijn we lief voor elkaar geweest, hebben we elkaar bewonderd en hebben we onze houding veranderd en positief over elkaar gedacht? Doe dan nu maar dat stapje opzij en dan ben ik weer jij. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

''Ik wou dat ik jullie allemaal even vast kon pakken en kon zeggen dat alles goed komt. En wat dan niet goedkomt krijgt een plekje. Ik heb geloof in jullie, kop op! Ik heb zoveel meegemaakt dat ik gewoon eerlijk durf te zeggen dat jullie dit wel kunnen. Kijk, ik sta er nog! Jullie ook, en ook over een jaar!!! Bedenk goed dat gisteren alweer een herinnering is, en als je volgend jaar terug kijkt naar nu dan bedenk je je ook dat het een herinnering is. Dan ben je ook alweer zó veranderd! En hoe hard je ook moet vechten, het gevecht is het waard. Gewoon écht waar, het is het waard.'' 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Levensweg

Je zal altijd wandelen ook al slaap je, ook al zal je zitten. Je moet wandelen, dat moet elk mens. Je zal de weg van je leven moeten wandelen ook al ben je je daar niet bewust van. Maar het gaat erom hoe je die weg bewandeld, loop je zoals je wilt lopen of loop je met de minste weerstand, loop je de weg van de slechte ziekte?

Huilen over rivieren, wandelen over de dijken. Zand tussen mijn tenen, wandelen om de gedachte kwijt te kunnen. Een rode sjaal, een rode armband maar bloten voeten. Voelen, de wind huilt als een waterval in mijn rechter oor. De dag is weer voorbij, de maan is bloedrood en geeft vrij weinig licht. De duisternis, verreikt door een rode gloed. Het huilen van de rivieren stopt niet, mijn tranen laten hen overstromen. Ik kijk omhoog, een wimper voor mijn iris vertekend het beeld. De sterren, willen jullie een ster van mij maken? Het zand van de dijk kriebelt tussen mijn tenen, kleine insecten springen weg bij een nieuwe stap. Het zand stuift op als mijn voet de grond raakt. Het laat een magisch beeld achter, alsof ik zweef over de dijk wijl elke stap loodzwaar voelt. 

Ik groei, meer en meer. Terwijl de waarheid achter het krimpen te vinden is. Mijn longen vullen zich met de frisse lucht die de wind voorziet. Het stuivende zand achtervolgt mij bij elke gelopen centimeter. De maan stijgt langzaam naar een hoger punt, de ladder ontbreekt. Mijn rode sjaal lijkt mijn bescherming te zijn voor het kwade, ik stop de wandeling om er een armband van te maken. Het kloppen van mijn hart versnelt door de huilende stem van de wind, zacht als watervallen in de leegte. Heeft mijn hart dit ooit ontmoet is mijn stelling. Er is iets mee, ik zing de letters van de slechte ziekte in een deuntje dat men nog nooit gehoord had. Ik had thuis willen blijven maar de huilende rivieren trokken mij naar hier. Het lopen was de reden, de wind het voordeel. En langzaam wordt mijn ziel verwarmt wijl mijn vingers langzaam bevriezen. Ik kan ze missen, ik kan alles missen. Ik heb een slechte gedachte, het laat mij zakken op mijn knieën. De maan wilt mij niet helpen, het laat mij smeken aan de sterren. 

Voor de sterren drijven stil aan donkere wolken, de wind verteld mij in haar eigen klanken het verhaal van mijn toekomst. Het moment is snel afgelopen, het silhouet van een vreemdeling schijnt op zij het zilveren haar dat verlicht wordt door de maan. Haar kleur veranderd van bloedrood naar zacht geel, om straks zilver te worden. Zilver als het haar van de vreemdeling. De voetstappen klinken in de buurt, een lach maakt dat mijn dag iets beter geworden is. De vreemde vrouw pakt mijn schouders vast. Haar handen voelen warm op mijn koude, ontblootte armen. Ik kan het niet vastpakken, hoe graag ik ook wil. De vrouw neemt mij mee naar beneden, aan de voet van de dijk, het hoofd van de rivier. Ik probeer het niet te herkennen, de warmte van de maan en haar adem. Samen met duistere nacht en de krioelende insecten tussen mijn tenen probeert de onbekende vrouw mij aan het lachen te maken. Ik vraag mij af waarom men hier nog loopt op dit tijdstip, ik vraag het niet aan mijzelf. De vrouw heeft een slechte ziekte, ze loopt het kabbelende water in, verdwijnt als de sterren achter de wolken. Leegte, een leegte door de storm. Ze loopt niet verder. Haar hart was koud en haar lichaam warm, een slechte herinnering. 

Door de nacht loop ik verder, de witte, beroemde regenjas dragend en de rode sjaal als armband. Ik loop de dijk af, naar het onbekende. Af en toe zal ik stil staan, luisteren naar de huilende rivieren wijl ik even mee huil. Soms zal ik op mijn knieën zakken voor de sterren of mijn hart warmen zij de maan. En als ik loop laat ik stuivend zand achter ook al zijn de stappen loodzwaar. Het zand schuurt meter voor meter mijn voeten tot ze zacht zijn, week zijn van de plassen water. De rode armband staat voor de weg die ik loop, ik denk dat niemand het zal begrijpen. Ik zal niemand kunnen vertrouwen omdat ik een zot lief had, het was een slechte ziekte. En als de weg langs de rivier lichter word, de wolken verdwijnen achter de zon en als de maan de hemel weer uitgevaren is voel ik mij er niet mooier om.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik sprak laatst iemand die zichzelf niet serieus vond in haar eetstoornis omdat ze steeds 'faalde' in het afvallen. Het enige dat ik haar bij kon brengen was het volgende: ''Een eetstoornis kan elke maat hebben, iedere naam dragen en is net zoals een mens. Geen mens is het zelfde. Net zoals de manier hoe wij denken niet hetzelfde is. En daarom, daarom is jouw eetstoornis die van jou. Geef hem geen prijskaartje en geen naamkaartje, plak er geen voedingswaarde tabel op en hang hem niet in een normale winkel. Die van jou is uniek en hoort bij de exclusieve exemplaren. Maar hoe duur hij in jouw hoofd is, dat weet alleen jij.''