Here i stand in the middle of the storm,
i recognize it from yesterday. 
I feel butterfly's in my belly, it's not done, 
so cheeky, but i feel it in every way. 
In the eye of the storm we find silence,
i hope you'll stop, stare and kiss me now. 
The shelter from the storm turns into violence,
you look at me, see me...Your eyes take a bow. 
The storm chase's further, further than i want,
i realize this is a dream, you'll never love me anyway. 
You don't kiss me, don't feel me, love me, you can't,
i'm alone again, but i'll promise i'll dream of you any day. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik was ergens, het valt niet te definiëren,
Identificeren of welke woordkeuze dan ook.
Want het had geen woord, maar een gevoel,
Een gevoel van vrede, erkenning en rust. 
Het verkeer suisde in mijn oren, maar ik was blind,
Een blindheid voor mijn zicht, zo uitzichtloos.
Het gevoel, die koele bries, die ene streling, 
Ergens tussen hemel en hel, op aarde zwevend. 
Een beleving toen mijn hartslag daalde en ik
Verre weg een piep hoorde en niet kon identificeren 
Waar deze vandaan zou kunnen komen.
Misschien de wasmachine die mijn laatste was draait,
Een hartmeter die aangeeft welke fout ik begaan ben?
Twee kanten die aan mij trekken, de een was
Engelenlief en de ander duivels kwaad,
Maar de streling van de dode naast mij wiens hulp
Ik vroeg om weg te gaan van hier was...
Ik hield zo van de regen en de wind, de zon, m'n lief. 
Maar elk individu moet zichzelf ooit offeren,
Offer ik mij aan de overledene haar liefde en
Mag ik neer kijken en de helpende hand zijn voor
De gene die nu dezelfde fout maken waardoor de 
zwevende gedachten kronkels werden en ik verging
In een kabbelend riviertje zo zacht als haar fluisterstem. 
Mens wat zal ik de lente missen als ik zover weg ben,
Mijn geliefde haar woorden, klanken en stiekeme kus. 
Wijl hel en hemel aan mij trokken of ik een pop was
Zonder lichaam met enkel een zachte hartslag,
Werd ik wakker gerukt uit het zachte zweverige bestaan,
Wijl haar woorden nog steeds fluisteren of ik wilde gaan. 
Ik beluit nog even te wachten, een laatste sigaret ten
Vuren geven en een laatste woord aan de engelen op
Deze verschrikkelijke aarde te geven.
Maar als ik mijn ogen sluit zal ik graag weer haar aai 
Voelen en de vraag stellen of ik mee mag. 
En dat wil ik doen, alsof het niet is, zo verdwijn ik ook. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Somewhere between heaven and hell,
i found my love on a desktop,
oh and from that moment i totally fell,
in love, with a present in a enveloppe.

No one will believe me fully,
but the letter was given with all his love,
he wrote it with feelings, but also so truly,
and i wrote a letter back, send it with a dove. 

It came over from hell earth to his heart,
he sends his love and regards back to me,
even tough he's dead, he's in my heart,
It's a present, and in the present it will be 'we'. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Met mijn blote voeten speel ik in het water, 
Ik, zittend aan de oever van de rivier van later. 
Een bloedmooie vlinder strijkt neer op mijn blouse,
Ze heeft haar eigen vleugels nooit gezien, het besef 
Van haar schoonheid nooit gehad, wat een lef. 
Zo'n lef om neer te strijken op mijn blouse 
met zo weinig zelfvertrouwen, toch levend en gevlogen. 
Mijn tenen laten het water van de rivier rimpelen,
Naast mij en de mooie vlinder staan mijn gympen.
Onbelangrijk, wegens het water en de warmte van 
De vlinder wie ik op mijn vinger laat overlopen. 
Een verbondenheid tussen mij en haar dankzij
Ons gerimpelde zelfbeeld in het water in laagtij. 
Ik prijs haar schoonheid en haar lef om te leven en wacht, 
Wacht op de heldere sterrenhemel. 
Kleine dingen die speciaal zijn tussen mij en haar,
Maar wat nu zo speciaal is, met dat feit kom ik niet klaar. 
De vlinder en ik kijken naar ons zelfbeeld in de rivier, 
De sterren geven haar een bepaalde schijn die ik niet ken. 
Met haar in mijn hand zitten we aan de rivier uren lang,
Niet wetende over het speciale tot wel zonsopgang. 
Samen, de vlinder en ik met ons nooit zelf beziende
Schoonheid dat misschien wel het speciale is. 
Met mijn blote voeten speel ik in het water, 
Ik, zittend aan de oever van de rivier van later. 
Sta op en trek mijn gympen aan met haar in mijn hand,
Loslaten doe ik deze speciale vlinder nooit meer. 
Ooit was de vlinder mijn masker op mijn gezicht, 
Nu blijft ze in mijn hart en warme hand en zendt mij licht. 
Hopelijk zal ze bij me blijven en nooit wegvliegen, 
Welke relatie de vlinder en ik ook krijgen. 
Over 100 jaar zitten we weer aan de rivier, voeten in water,
En weten we wat die nacht bracht aan de rivier van later. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik heb me sterk moeten maken,
Voor jouw regels die je schreef in steen
Hetgeen dat mijn lopen deed beperken. 
Als water dat rimpelt door de regen,
Heb ik mijn kracht uitgeput,
Met veel spijt in jouw handen gegeven. 
De tijden van de bloei gemist,
Een tragisch gevecht verloren 
Geprobeerd mijn verleden te hebben gewist. 
Loop ik met mijn eigen strijdbijl in de hand,
Kap ik boom voor boom om
Zoek ik door het hele land.
Tesaam hadden we niet verder kunnen gaan,
Maar had ik de emotie niet gekend,
En ook nooit in mijn leven gestaan. 

 '~'MS'~'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Soms droom ik van een ijzige stilte, 
Droom ik piano klanken verre weg van alle woorden,
Woorden die pijn doen, leugens, waarheden.
Ik droom dat er nooit woorden hebben bestaan, 
Ik hoef mijn ogen niet te sluiten voor mijn droom.
Zelfs overdag kan ik hem realiseren. 
Een ideale wereld, violen en piano die woorden
Kunnen benadrukken zonder te spreken,
Of verf op doeken die de woorden overbodig maken. 
Ik hoef niks te zeggen, zonder woorden niet te denken.
Ik droom dan van de emotie, die de zachte toon
Van de muziek en de verfstreken uitlegt,
Zonder andermans of mijn eigen te vertellen wat ik voel. 
Ik probeer het te realiseren en leg even mijn pen weg.
De volgende ochtend als ik wakker word,
Hoor ik niemand praten, enkel de piano, de verf. 
Ik besef dat ik nooit goed geweten heb wat ik voel,
Dat een emotie een woord is, zoals verdriet. 
Een vogeltje op de achtergrond van de piano 
Zorgt dat ik nu besef dat ik soms wel voel en soms niet. 
Een emotie is een miserabel woord, een gevoel is
Een ander verhaal, en een gevoel krijg je bij zien en horen. 
De woorden doen geen pijn meer, de verf verteld het me. 
Ik hoor en denk geen woorden meer,
En voel alleen nog maar de weg die mijn hart volgen wil. 
De weg die mijn gedachten uitstippelden is vervaagd,
En de klank van een woord zonder woord,
Verteld mij de weg zonder dat iemand het hoort. 

'~'MS'~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Momenteel voel ik mij zo bedroefd, zo eenzaam, zo vernederd...

Momenteel denk ik; ach, waarom zal ik eten? Ik kan net zo goed stoppen. 

Momenteel surf ik op het internet naar verdrietige foto's,

die passen bij deze tekst.

En momenteel realiseer ik mij ook dat al die verdrietige meisjes,

op al die verdrietige foto's, zo dun als verherfste takjes zijn.

Momenteel ben ik nog steeds verdrietig, maar de gedachte

'waarom zal ik eigenlijk eten, ik voel me toch al zo rot?'

bestaat niet meer, want het werkelijke , ware beeld van verdriet

is dat wat ik nu besef en zie. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'`'MS'`'

De muur die ik om mij heen heb gebouwd, is grijs, stil en ijzig koud. 

Ik schrijf er al jaren teksten op, maar geschreven staan ze nooit erop.

De muur gaf mij veiligheid, maar gaf de kans niet dat ik mezelf bevrijd.

Ik zie geen zonsopgang of ondergang, het maakt mij al jaren zo bang.

Ik heb maar besloten om erop te tekenen, dan hoef ik op taal niet te rekenen. 

De muur die ik om mij heen heb gebouwd, wordt vernieuwd, gekleurd, nooit oud.

Zolang ik mijn eigen muur maar kleur, ruik ik tenminste van buiten de muur rozengeur.

Op taal kon ik niet vertrouwen, maar door tekeningen kan ik de muur afbouwen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

When you can't sleep at night, hold your hope high and your love tight.

Even if you think you have no lover, look and you'll discover.

Isn't that twinkling star loving you? Is there no moon who says she do?

Count the stars above your head. Mom loves you, also your dad.

And if they don't you can cry in your pillow. There no troubles below.

Those little stars will guide you home. Even when you think you're only skin and bone.

When you can't sleep at night b'cause all these things, dream that you

have beautiful wings.

So you can hug the moon, sleep tight, and have a good afternoon.

'`'MS`'`

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ze is anders dan anderen, niet anders gewend ben ik.

Ze leest boeken onder torenhoge wilgen, soms zelfs erin.

En toch, niet anders gewend ben ik.

Ze leeft in de nacht,in het holst is ze vrolijk.

Is er geen pijn of deer.

Ze is anders, niet anders gewend ben ik.

Ze kleedt zich als geenander, weet raad.

Loopt met strikken,loopt met ballonnen.

Of juist tranen, zweet, bloed.

Ze is anders, niet anders gewend ben ik.

Strikte tijden, rommel opgeruimd, 

verft ze rode letters op het doek.

Bewezen, anders ben ik, niet anders gewend, is ze. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'`'MS'`'

De angst,
alleen maar voor dat gele ding, een banaan op mijn bord.
De tranen stromen over mijn wangen, rechtstreeks uit mijn blauwe ogen.
Een porseleinen huid en dunne, bot tige en koude handen.
De vork met een stukje banaan gaat langzaam naar mijn mond.
Dunne, schrale lippen van uitdroging.
De strijd is gemeen, oneerlijk zelfs. 
Ik kauw langzaam op het prakje en het hapje,
ik krijg veel voor mijn kiezen. Een dagelijks gevecht, al gaat
het maar om een banaan. De tranen blijven maar komen
en gaan. Doffe, blonde haren vallen
neer van mijn hoofd naar mijn hals op mijn bord.
Een pijnlijke strijd met tranen en pijn, of een langzame, stille dood,
dat is wat anorexia word. De tranen bereiken mijn borstkas,
doffe klappen van mijn hart. Langzaam word alles zwart
voor mijn ogen, en stopt mijn hart.
Het feit is dat iemand mij nu nog helpen kan,
maar ze kunnen niet meer luisteren, ik ben geblinddoekt door de dood
en kan niet eens meer fluisteren. Help me dan, help me dan, wil ik schreeuwen,
ik weet nu dat ik weer eten moet leren. Maar mensen blijven mij de rug toekeren.
Nog steeds op de grond, een hoopje bleke botten.
ben ik dankzij mijn eetstoornis weg aan het rotten. 
Help me, help me de echo klinkt alsof ik ben in wonderlijk mooie grotten.
De strijd is langzaam op aan het geven,
maar ik weet diep van binnen, dat ik zonder mijn anorexia
veel gelukkig kan leven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Never give up if you still wanna cry,

never dry your tears if you still wanna cry.

Never settle down the answers if you still wanna know.

Never say you don't like yourself,

if you can't let yourself go. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hij zei dat hij de wereld lelijk vond.

Ik keek hem aan, liet hem weten dat ik

niet achter zijn mening stond. 

Ik zei tegen hem

dat ik de wereld mooi vind, bloedmooi.

Waar wordt je anders geboren kind?

Ik keek naar zijn ogen, helderblauw als de lucht.

Ik wees naar de wolken, waar zie je anders

de hemel? Een diepe zucht.

Waar kun je anders lopen? Niet op de maan,

waar kun je anders dromen, op beide benen staan?

We kunnen kijken naar de zon, we kennen ook haat.

We kennen hier tenminste tijd, is het al zo laat?

Hier kennen wij liefde, we kunnen kaarsen branden.

We hebben leren praten, waar anders kunnen we leven?

Vliegen naar warme landen? Hij kijkt mij aan,

voor de waarheid, dankbaar. Beide wetend

over hoe bloedmooi de wereld is.

Water, vuur, aarde, lucht, brandbaar.

Zie je die schoonheid? Als je je ogen sluit.

Maak de wereld zo mooi als je wil, geef haar jouw liefde,

vertrouwen, gooi het eruit.

'`'MS'`'